1- استادیار، گروه مدیریت جهانگردی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه شهرکرد، شهرکرد، ایران. ، s.mohammadmousavi@sku.ac.ir
2- مربی،گروه سیاستگذاری اجتماعی، دانشکدۀ علوم اجتماعی، دانشگاه تهران، ایران.
چکیده: (121 مشاهده)
پژوهش حاضر بهنحوی انتقادی به ارزیابی جایگاه آموزش گردشگری در برنامههای توسعه و اسناد بالادستی جمهوری اسلامی ایران میپردازد. با مروری دقیق بر اسناد ملی مرتبط، برنامههای راهبردی و متون قانونی، تلاش شده است تا نحوۀ مفهومسازی و اجراییسازی آموزش گردشگری در اسناد بالادستی و برنامههای پنجساله توسعه کشور روشن گردد. به منظور تقویت قابلیت اتکاء و اعتبار یافتهها، دیدگاههای دو داور علمی خارج از تیم پژوهش نیز در تحلیل لحاظ شده است.یافتهها حکایت از آن دارد که وضعیت آموزش گردشگری برای توسعۀ منابع انسانی در این اسناد و برنامهها مطلوب نیست. چالشهای قابل توجهی شناسایی شد که از جملۀ آنها میتوان به محدود شدن آموزش به دورههای نظری و کلاسمحور، نادیده گرفتن برنامههای توانمندسازی جوامع محلی، فقدان یک الگوی آموزشی منسجم، جامع و یکپارچه برای بخش گردشگری اشاره کرد. اگرچه در برخی موارد به آموزش دانشجویان، دانشآموزان و ساکنان محلی در حوزه گردشگری توجه شده است، نبود یک چارچوب نظاممند و هماهنگ، اثربخشی این تلاشها را محدود ساخته است. علاوه بر این، نهادهای میانجی و پشتیبان همچون سازمان صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران، انجمنهای حرفهای و سازمانهای مردمنهاد در ترویج آموزش گردشگری و ارتقای آگاهی عمومی تا حد زیادی نادیده گرفته شدهاند. با توجه به اهمیت حیاتی آموزش برای توسعۀ پایدار گردشگری، این پژوهش بر ضرورت بهروزرسانی، بومیسازی و تحول نظام آموزش گردشگری با تأکید بر الگوهای مشارکتی و همکاریمحور تأکید میکند. در نهایت مجموعهای از پیشنهادهای آیندهنگرانه برای هدایت سیاستگذاران و دستاندرکاران در جهت طراحی نظام آموزشی کارآمدتر، فراگیرتر و آیندهگرا در حوز آموزش گردشگری در ایران ارائه شده است.
نوع مطالعه:
پژوهشي |
موضوع مقاله:
تخصصي دریافت: 1404/4/19 | پذیرش: 1404/6/2